Rozdział 1

          Renata nadal smacznie by spała, gdyby nie ogon Frytka, który co chwila łaskotał ją po nosie. Dziewczyna podniosła się ospale sponad kołdry i na wpół przymkniętymi oczami spojrzała na zegarek, który wskazywał ósmą trzydzieści sześć.
          - Tak wcześnie...? - jęknęła, opadając na poduszkę. Spojrzała na psa z wyrzutem, który pozbawił jej jedynej okazji na odespanie całego ciężkiego tygodnia. - dziękuję ci bardzo. Dobrze wiesz, że już nie zasnę...
          Zwierzę spojrzało na nią z takim skruszeniem w oczach, że Renata nie mogła powstrzymać się od pogłaskania miękkiego, pociesznego łebka.
          - Skoro i tak już nie śpię, przydałoby się coś zjeść. Nie wiem jak tobie, ale mi kiszki grają marsza - mruknęła, wsuwając stopy w puchate kapcie. Nim wyszła z pokoju, rzuciła okiem za okno i od razu wykrzywiła usta w grymasie. Popołudniowy spacer z Frytkiem w lodowatym deszczu?
Renata wzdrygnęła się na samą myśl i weszła w wyłożony malinową wykładziną korytarzyk, by zaraz zejść po schodach. Zatrzymała się jednak przed pierwszym stopniem, by oszczędzić głośnego skrzypnięcia, które niechybnie zdradziło by jej obecność. Usłyszała bowiem ściszone głosy rodziców dobiegające z kuchni.


          - Twoja matka nie pozostawiła po sobie spadku? - spytał z lekką pretensją głos mamy. Renata wychyliła się lekko poza filar, by móc ukradkiem ich obserwować. Od razu dostrzegła niepewność na obu twarzach.
          - Tak czy owak, dom jest formalnie twój. Nie możesz go sprzedać? - Joanna uniosła brwi.
          - To nie takie proste... - odpowiedział z zatroskaniem ojciec - Nie mogę ot tak sprzedać domu, który jest tysiące kilometrów stąd.
          - Więc jak?
          - Musimy tam pojechać i osobiście odebrać dom.
          Matka i Renata wstrzymały oddech w tym samym momencie.
          - Żartujesz sobie? Co za głupota - rzekła po chwili zaskoczenia kobieta.
          - Urząd dał mi miesiąc na przejęcie działki. W innym przypadku posesja zostanie sprzedana, z pewnością za śmieszną cenę. Pieniądze wpłyną na nasze konto i będzie po sprawie. - wyjaśnił dobitnie.
          - Mówiłeś im chyba, że jesteśmy daleko za granicą? - założyła dłonie na biodra.
          - Właśnie dlatego dostaliśmy miesiąc.
          - To niemożliwe - Joanna oparła się o blat, spoglądając z dezaprobatą na  męża - będziesz fatygował się przez ocean tylko po to, by sprzedać jakiś dom?
          - Nie do końca... - ojciec spojrzał sugestywnie na żonę.
Ta zmarszczyła brwi, ale po chwili uniosła je z przerażeniem i zaskoczeniem.
          - Chcesz... mi powiedzieć, że masz zamiar tam... zamieszkać? - wydukała powoli, całkiem odchodząc od zmysłów.
         Nogi pod Renatą zmiękły, gdy tata kiwnął głową.
         Obydwoje zastygli w martwym milczeniu, świdrując się spojrzeniami.
         - Pomyśl Asiu - przemówił po chwili tata łagodnym głosem - piękny dom, cudowna okolica... Brak hałasu, miejskiego zgiełku.. Może los właśnie daje nam szansę? - Zbigniew uśmiechnął się lekko do żony - Nie chciałabyś zamieszkać w takim miejscu?
         - Ale... nie można tak szybko. Przecież... nie możemy tu wszystkiego zostawić - powiedziała matka z obawą - Jak to sobie wyobrażasz?
         - Wszystko się przecież da załatwić - uspokoił szybko ojciec.
         - A co z mieszkaniem, twoją firmą, szkołą dzieci...przeprowadzką? - spytała powątpiewająco.
         - Renia skończy klasę, mieszkanie sprzedamy, firmę oddam w dobre ręce. Na miejscu się coś znajdzie, na dodatek mamy stado krów i kurczaki... Zawsze coś z nich będzie. A Andrzej może w końcu pójdzie na studia? - mężczyzna uśmiechnął się jeszcze promienniej.
         - Ja... - matka zawahała się - zastanowię się jeszcze. - spuściła wzrok w podłogę, przygryzając wargę.
         Renata cofnęła się o krok i wypuściła całe powietrze z płuc, uznając rozmowę za skończoną. Przerażenia w jej oczach nie dało się opisać. Stała chwilę w ogłupieniu nie mogąc pojąć, co przed chwilą usłyszała. Wieś? Przeprowadzka? Opuszczenie Kanady? Wyjechanie do obcego kraju? Co ze szkołą? Co z przyjaciółmi? Co ze... wszystkim?
         Tego zgoła spokojnego, niedzielnego poranka usłyszała o wiele za dużo. Modliła się tylko w duchu, że matka pomyśli racjonalnie i nie zgodzi się na szaleńczy pomysł taty. Bo inaczej będzie źle. Bardzo źle.

_________________________________________________

Dobrze, więc oto mamy pierwszy rozdział. Nie grzeszy on długością, ale trudno. To tylko taki przedsmak, kolejny postaram napisać się dłuższy. :> 

Jeśli nie chce Wam się komentować, zmarnujcie trzy sekundy życia i kliknijcie w reakcjach. Zawsze coś :3

Pozdrowionka! 

~Misia