Rozdział 2

          Renata, z brzęczącymi kluczami do mieszkania w dłoni, wdrapała się na siódme piętro klatką schodową. Nie miała innego wyboru, zauważając na wejściu do windy kartkę 'Chwilowa awaria'. Dysząc, wpadła pomiędzy morelowe ściany korytarza, na którego końcu znajdowały się drzwi do jej mieszkania. Przeszła szarymi, matowymi kafelkami i zadudniła w drzwi, jednocześnie przystawiając ucho do ciemnego drewna. Z wnętrza dało się słyszeć kroki, potem otwieranie zamka i za progiem uchylonych drzwi pojawiła się mama w kurtce.
- Gdzieś wychodzisz? - dziewczyna momentalnie uniosła brwi.
- Nie, dopiero co przyszłam - odparła na pytanie matka, potrząsając krótkimi blond włosami - wchodź.
Renata wyminęła matkę w przedpokoju i szybko zsunęła buty. Kiwnęła tylko głową do ojca stojącego przy kuchence i przemknęła przez kolorowy dywan, wchodząc na schody.
          Nie zastanawiała się nawet, dlaczego jej mieszkanie, pomimo znajdowania się w bloku, było dwupiętrowe. Można śmiało powiedzieć, że czuła się tu jak w willi. Brakowało tylko basenu. Powierzchnia lokum Wójcików była naprawdę imponująca. Dwa ogromne pomieszczenia na dole, znajdujące się po dwóch stronach schodów. Z prawej znajdowała się obszerna kuchnia, wystylizowana na życzenie mamy w ciepłych barwach, a po drugiej natomiast stronie przytulny salon. Rodzice zdecydowali nie stawiać ścian oddzielających pomieszczenia, więc dolne piętro można było uznać za jeden, ogromny pokój. Miało to naturalnie swoje i wady i zalety. Siedząc wygodnie na sofie, można było oszczędzić swoje struny głosowe, mówiąc do osoby myjącej naczynia, czy też gotującej obiad. Z kolei członek rodziny przygotowujący posiłek mógł słuchać wiadomości w telewizji, lub chociaż zerkać co chwila na telewizor, uważając oczywiście, by nie spalić kotleta. A gdy owe nieszczęście się przydarzyło, rozmówca rozłożony wygodnie na sofie był skazany na wdychanie zapachu spalenizny przez następne dziesięć minut. Natomiast jeśli ktoś obierał cebulę na podsmażkę, płakał cały dom.


          Tak tak, wszystko ma swoją cenę. Na szczęście drugie piętro nie było już tak narażone na przeróżne aromaty z kuchni. Brzozowe schody, wyglądające niemal jak z plastiku, wychodziły na skręcający w lewo korytarzyk, wyłożony malinowym dywanikiem. Na prawo znajdowała się przestrzeń rodziców, na lewo potomstwa. Drzwi po lewej stronie, tak różniące się od siebie wyglądem, należały do Renaty oraz Andrzeja. To tutaj działo się wszystko, o czym dorośli nie mieli pojęcia. Wchodząc do pokoju części męskiej rodzeństwa można było zauważyć ogromny kontrast pomiędzy płcią piękną i ... niepiękną. Ściany były koloru szaroniebieskiego, w ciemniejsze kwadraty na jednej ze ścian. Czarne meble, brudne skarpetki i koszulki porozrzucane we wszelkich zakątkach, niepościelone łóżko, rakieta od tenisa walająca się pod nogami i oczywiście komputer - zastawiony wokół książkami i wszelkimi przypadkowymi przedmiotami - niczym ołtarzyk.
          Wychodząc z pokoju Andrzeja wchodzimy do pomieszczenia na przeciwko - pokoju rodziców. Tutaj mama naprawdę popisała się swoim kobiecym wyczuciem stylu i zachowaniem przytulności. Ściany były pomalowane na kolor nieco wyblakły bordowy. Już od progu uwagę przykuwały meble wykonane z ciemnego drewna. Na lewo od drzwi stał regał pełen książek, a tuż obok niego wisiał telewizor, któremu rozmiarom mało brakowało do okna znajdującego się na wprost drzwi. Na przeciwko ekranu stało duże łóżko, zaścielone ciemnobrązową narzutką. Po jego prawej stronie znajdował się mały, nocny stolik zasypany stosem gazet, ale również zaopatrzony w ozdoby w postaci małej roślinki w doniczce oraz świeczki. Pod oknem stało biurko, a obok ogromna szafa. Niedaleko telewizora widniały drzwi, prowadzące do gabinetu ojca. Po drugiej stronie pomieszczenia również znajdowały się drzwi, za którymi ukryta była łazienka należąca tylko do rodziców. Ostatnim punktem było wyjście na sporych rozmiarów taras, który wychodził na ulicę. Widok z siódmego piętra na panoramę miasta był naprawdę imponujący. Szum tysięcy przejeżdżających samochodów czasami przeszkadzał, ale w ciągu tych szesnastu lat rodzice zdążyli się przyzwyczaić.
          - Przebierz się tylko i schodź na kolację! - Renata usłyszała za sobą krzyk taty, nim zdążyła wpaść do pokoju. Szybko zamieniła obcisłe dżinsy na miękkie spodnie od dresu, a kraciastą koszulę w zwiewną bluzkę. Spięła tylko włosy w niedbały koczek i zeszła na dół, potrącając przy okazji Frytka. Usiadła przy stole i przez chwile spoglądała na rodziców, których twarze wyrażały lekki niepokój. Renata chrząknęła i przerzuciła porozumiewawczy wzrok na brata.
- Co? - mruknął Andrzej, podnosząc głowę opartą na łokciu.
- Rodzice... coś się stało? - spytała cicho, zerkając na nich ukradkiem.
Chłopak nie zdążył otworzyć ust, a ci zdążyli już usiąść do stołu. Blondyn wzruszył ramionami i wbił wzrok w miskę z sałatką.
- Nakładajcie sobie - mruknęła mama i sama zaczerpnęła nieco kukurydziano-kurczakowo-ryżowo-majonezowej mieszanki. Renata uniosła wzrok na zastawiony stół, a po już chwili  połykała ostatni gryz kanapki z tuńczykiem. Rozmowa właściwie się kleiła. Rodzice ograniczali się do pytań z typu 'Jak w szkole?' albo 'Macie jakieś sprawdziany?', co oczywiście nieco irytowało ich potomstwo.
Ścienny, ozdabiany przetartym złotem zegar ścienny oznajmił godzinę dwudziestą.
Mama, ocierając usta serwetką, spojrzała niepewnie na męża.
- Chcieliśmy wam coś powiedzieć. - zaczęła, prostując się. Młodzież wbiła w nią wyczekujący wzrok.
Kobieta przez chwilę biła się z własnymi myślami.
- Niedługo wyjeżdżamy - rzekła, zdobywając się na uśmiech.
Rodzeństwo uniosło brwi ze zdziwieniem.
- Naprawdę? - zawołała Renata, jak nowo narodzona, z entuzjazmem - kiedy? Na ile? Gdzie?
- Do Polski - tata zdecydował się przejąć inicjatywę, za co mama podziękowała mu wdzięcznym spojrzeniem. - Na ile... no właśnie w tym cała zabawa - zawiesił głos, biorąc dyskretnie głęboki oddech.
- Tak się składa, że... - mężczyzna widocznie też miał problemy z przeciśnięciem tego przez gardło. Miał niemałe obawy co do reakcji swoich pociech.
- No, mów! - ponaglił Andrzej ze zniecierpliwieniem, świdrując ojca spojrzeniem.
- W związku ze śmiercią babci ostał nam się dom w spadku. Zdecydowaliśmy z mamą... że tam zamieszkamy. - tata zawiesił swe spojrzenie na dzieciach.
Uśmiech z twarzy dziewczyny znikł tak szybko, jak się pojawił. Cisza, w której wisiało przerażenie, panowała przez kilka sekund. Pierwszy odezwał się Andrzej.
- Poważnie mówisz, tato? - zaskoczenie w jego głosie było nie do opisania.
- Jak najbardziej - odpowiedział ojciec z ulgą. - a ty co o tym myślisz, Renatko?
Córka jeszcze przez chwilę świdrowała go osłupionym wzrokiem.
- Co ja o tym myślę? - wycedziła, czując, jak zaciskają się jej pięści - a uwzględniłeś w tym cudownym planie mnie?
- Posłuchaj... - zaczął ojciec, ale dziewczyna szybko mu przerwała.
- Jak to sobie wyobrażasz?! Myślałeś, że powiesz mi, że przeprowadzamy się do Polski a ja się uśmiechnę i powiem 'super,tatusiu'? - bezradność i zdenerwowanie ogarnęło cały jej umysł.
- Wcale tak nie myślałem, daj mi dojść do słowa... - mężczyzna próbował przemówić do zdrowego rozsądku swojej córki.
- Jeszcze czego! - prychnęła w przypływie gniewu - Nie zapytałeś nas o zdanie! Czy my w ogóle liczymy się w tej rodzinie? Pomyślałeś o tym, jak mogę się poczuć w takiej sytuacji? Ależ pewnie, że nie. Przecież ty jesteś tylko moim ojcem, który kompletnie nie rozumie swoich dzieci! - nie zdążyła się ugryźć w język, zanim wypowiedziała o kilka słów za dużo.
- Renata! - zawołała matka, patrząc na córkę ostrzegawczo.
- Nie pojadę z wami. - powiedziała przekornie Renata, czując, jak drżą jej ręce. Może zachowywała się teraz jak rozpuszczone dziecko, ale nie mogła stać i obserwować, jak jej doczesny świat zaczyna znikać.
- Po pierwsze, nie krzycz do mnie - w jednej chwili głos ojca przybrał twardy ton. - czy tego chcesz, czy nie, pojedziesz. Mama pojedzie, ja pojadę, Andrzej, Frytek i ty też. Twoje wrzaski niczego nie zdziałają - powiedział ostrym tonem i dodał, jakby chciał podsumować wszystko w nieszczęsną kupę żalu - zresztą, mamy już wykupiony lot.
Renata słysząc to wszystko oparła głowę na dłoniach i przymknęła powieki. Chciała, żeby to wszystko było tylko głupim snem, który zaraz miał się skończyć. Unosząc spojrzenie i patrząc to na ojca, to na matkę, wiedziała, że nie ma już ucieczki. Ich(a ściślej taty) nieznoszące sprzeciwu wzroki mówiły, że będzie musiała opuścić szkołę, będzie musiała opuścić przyjaciółki. Będzie musiała opuścić cały swój teraźniejszy świat.
Podniosła się wolno sponad stołu i, z wzrokiem przepełnionym bólem,  powędrowała w stronę schodów. Zdążyła tylko usłyszeć słowa mamy ''A nie mówiłam..." i głębokie westchnięcie taty. I ją i ojca poniosły emocje w rozmowie, co do tego była całkiem pewna. Dopiero teraz, wlokąc nogami po kolorowym dywanie, zastanowiła się nad wypowiedzianymi słowami, i w jej i w rodziców guście zbyt odważnymi. Ale nawet gdyby się przeprosili, przytulili na zgodę, to nie zmieniało to faktu, że za kilkanaście dni będzie musiała ze wszystkimi się pożegnać i zakończyć niedociągnięte sprawy. Będzie musiała rozpocząć nowe życie.

__________________________________________________________

I w ten oto sposób mamy 2 rozdział :3

Przepraszam najmocniej, że tak długo trzeba było na niego czekać. Miałam ograniczony czas komputera, więc musiałam klepać na telefonie ;-;

Tak czy owak mam nadzieję, że jest w miarę i nie zanudziłam Was opisami. Mówiłam, że potrafię się rozpisać... Następnym razem uważajcie, na co narzekacie. XD 

Pozdrawiam wszystkich, którzy przeczytają to dzisiaj, a dla tych, którzy nie dzisiaj - też pozdrowionka. 8)

W takim razie spadam uczyć się biologii (jutro sprawdzian, meh) ;w;

Ps. Jak Wam się nudzi, przeczytajcie sobie regulamin, lol

Bywajcie! :3

~Misia