Rozdział 3

          Renata przewróciła się razem z mięciutką kołdrą na drugi bok i powoli otworzyła oczy. Uniosła lekko głowę i zerknęła na budzik - dziewiąta sześć. Rodzice już w pracy, na całe szczęście. Ktoś w ogóle chciałby rozmawiać ze swoimi rodzicielami po takim numerze, który wczoraj odstawili? Niech będzie, tata odstawił.
          Dziewczyna usiadła na łóżku i sennym wzrokiem powiodła po pokoju. Przetarła oczy, podciągnęła lekko nosem i spuściła stopy na dywan. Wtem rozległo się ciche skrzypienie towarzyszące otwierającym się drzwiom. Zza framugi wyłoniła się głowa Andrzeja.
          - Nie umiesz pukać, pacanie? - warknęła do brata, na co ten, niewzruszony, wkroczył do pokoju.
          - Jak się trzymasz? - spytał z lekka obojętnie, opierając się o klamkę.
          - Jako tako. A dlaczego pytasz, mogłabym wiedzieć? - Renata spojrzała na niego.
          - Wczoraj się nieźle wkurzyłaś, więc pomyślałem sobie...
          - Że...? - dziewczyna uniosła brwi.
          - Po prostu chciałem się spytać, jak ci z tym. - Wzruszył ramionami. - Ja to pół biedy, ale ty - świeżo po maturze, pracy miałaś szukać, tyle ambitnych planów...
          - Nie pomagasz. - uśmiech pełen ironii padł w stronę blondyna. Dziewczyna westchnęła. - Co jak co, ale tata wczoraj przesadził.
          - Ty też. - odparował Andrzej, spoglądając z uniesionymi brwiami na siostrę.
          - Wręcz przeciwnie! Dałam mu jasno do zrozumienia, że ten pomysł mi się nie podoba. - powiedziała, gniotąc w palcach róg poduszki - Zresztą, pełnoletnia jestem? Jestem. Jak zechcę, zostanę w Kanadzie. Sami sobie do tej wiochy jedźcie. - skwitowała.
          - A ja uważam, że to wcale nie jest takie do kitu. - Andrzej popatrzył na siostrę z dezaprobatą. - Bardzo chętnie zobaczę jak tam jest.
          - Nasi rodzice chcą tam zamieszkać, braciszku, nie pojechać na urlop. Z myśleniem o tej porze to chyba u ciebie nie za dobrze?
          Blondyn pokręcił głową.
          - Masz, odreaguj - Andrzej rzucił w stronę siostry bordową smycz i uśmiechnął się wrednawo, gdy brunetka z morderczą miną złapała przedmiot. - Frytek już od godziny tuli dupkę pod drzwiami.
          - Sam nie mogłeś z nim wyjść? - warknęła, gdy brat zabierał się już do wyjścia.
          - Wyszedłem wczoraj wieczorem, teraz twoja kolej. Zresztą, przyda ci się trochę świeżego powietrza, to na stres. - uśmiechnął się ironiczne i pchnął drzwi. - Miłego spacerku!
          - Idiota - mruknęła pod nosem - Ciekawe, co zrobisz, jak Frytek przez twoje lenistwo zesika się na dywan! - krzyknęła z irytacją w korytarzyk.

***

          Dziewczyna włóczyła nogami po błotnistej ścieżce. Patrzyła na przemian na swojego psa rozkopującego liście i na innych ludzi przechadzających się po parku. Chyba zaczęły ją dopadać małe, malusieńkie wyrzuty sumienia. Może rzeczywiście za późno ugryzła się wczoraj w język? Tylko jak miała im inaczej pokazać, że ich pomysł nie należy do najlepszych?  Kopnęła kamyk,  który potoczył się przed siebie. Pies z nagłym zainteresowaniem podbiegł do niego i zacisnął na nim swoje szczęki.
          - Frytek, coś ty! Kamienie nie są do jedzenia, głupku - dziewczyna złapała brykającą, o złotej sierści istotę i uklękła przy niej, z zamiarem wydostania małej skałki z pyska zwierzaka. Ten nie chciał jednak współpracować. Po chwili walki ze szczękami Frytka kamień w końcu się wydostał, jednak cała dłoń Renaty pokryła się śliną.
          - Dzięki - mruknęła w stronę psa.
          Dziewczyna strzepnęła kilka razy rękę, w celu pozbycia się lepkiej mazi, ale średnio jej to wyszło. Jak na nieszczęście, w jej kieszeni zawibrował telefon.
          - Że ktoś zawsze znajdzie sobie odpowiednią porę...  - Z obrzydzeniem wytarła dłoń w poły beżowego płaszczyka, po czym wyjęła komórkę i przyłożyła ramieniem do ucha.
          - Dzwoniłaś wczoraj, ale nie mogłam odebrać. Stało się coś? Czy po prostu idziemy w sobotę na zakupy? - w słuchawce odezwał się głos przyjaciółki.
          - To pierwsze. Tym razem muszę ci coś powiedzieć i tak jak nigdy potrzebuję rady... I czekolady, nią też nie pogardzę.  - Renata zawołała Frytka i zapięła mu smycz do obroży.
          - Okej,  w takim razie proponuję naszą kawiarnię, za pół godziny. Pasuje ci?
          Renata już maszerowała z psem w stronę domu.
          - Tak,  powinnam się wyrobić. - odpowiedziała i uśmiechnęła się sama do siebie - Czy tam od niedawna nie pracuje ten chudy blondyn, o którym ostatnio wciąż paplasz?
          W słuchawce zapadło chwilowe milczenie.
          - To bardzo prawdopodobne. - Emma przyznała rozbawiona - Przynajmniej dostaniemy najlepsze czekolady na świecie!
          - Mam taką nadzieję. Żadna inna nie przeleje się chyba dzisiaj przez mój żołądek. - mruknęła Renia, przekraczając ulicę wraz z Frytkiem. - To do zobaczenia. - skończyła rozmowę i rzuciła telefon do kieszeni, przyspieszając kroku. 

***

           Renia pchnęła ciężkie, oszklone drzwi, od razu czując charakterystyczny zapach parzonej kawy i czegoś słodkiego - cynamonu i wanilii. Rozglądając się po przytulnym wnętrzu, dostrzegła Emm, machającą do niej z uśmiechem na twarzy. Szybko ruszyła w jej stronę, po drodze ściągając płaszcz.
          - No w końcu. - Rudowłosa dziewczyna wstała i uścisnęła Renię na powitanie. - Już myślałam, że nie uraczysz mnie swoją obecnością. - uśmiechnęła się ironicznie do Renaty.
          Przyjaciółki usiadły przy stoliku.
          - A więc o co chodzi? - Emma splotła dłonie i uniosła brwi pytająco. Zamiast odpowiedzi usłyszała miły głos kelnerki, która właśnie podeszła do stolika.
          - Dwie duże czekolady poprosimy. - Renia zwróciła się do kobiety i po chwili odprawiła ją wzrokiem w stronę lady.
          - Więc?
          - Więc.. - dziewczyna spojrzała na przyjaciółkę niepewnie.
          - No, mów - ponagliła Emma - Zwariuję, jak mnie zaraz nie oświecisz.
          - Chyba się przeprowadzam. To znaczy... rodzice się przeprowadzają i chcą nas zabrać ze sobą. I jakby tego było mało, w ogóle nie przyjmują do wiadomości tego,  że ja zamierzam zostać w Kanadzie. Zrobić pożytek z matury, pójść na studia i ułożyć sobie życie w normalnym kraju. - powiedziała na jednym wydechu, lekko podłamanym głosem. Spojrzała na Emmę, której wyraz twarzy wskazywał dużego kalibru rozmarzenie.
          - Emm! - upomniała ją, marszcząc czoło - W ogóle mnie nie słuchasz!
          Dziewczyna wróciła lekko zdezorientowanym wzrokiem na jej twarz.
          - Zapomnij na chwilę o mega seksownym blondynie i skup się przez chwilę na mnie.
          - Sory. - powiedziała lekko speszona. - A gdzie zamierzacie wyjechać? - spytała po chwili, widząc wyraz twarzy Reni.
          - Do Polski. Babcia niedawno zmarła i zostawiła nam jakąś wiejską chatę na totalnym wygwizdowie. Jak ja mam tam mieszkać? - brunetka soczyście pociągnęła nosem.
          - Ty biedaku - przyjaciółka uśmiechnęła się smutno - To faktycznie klapa.
          - Całkowita. - jęknęła Renata.
          - Ale przecież nie musisz z nimi jechać. Osiemnastka już za tobą,  zrobisz to, co uważasz za słuszne.
          - I właśnie o to chodzi. Ja nie wiem co w tym przypadku będzie słuszne... - mruknęła i spojrzała na zatroskany wyraz twarzy Emmy.
          - Ja chyba też nie. Zresztą, nie mogę przecież podejmować decyzji za ciebie.
          - Ale mogłabyś mi doradzić.
          Kelnerka postawiła przed nimi dwa kubki z czekoladą.
          Rudowłosa oplotła kubek dłońmi i spojrzała na przyjaciółkę z namysłem.
          - Zostałabym. - powiedziała po chwili Emm - Nie tylko ze względu na to, że mam tutaj najlepszą przyjaciółkę. - na te słowa Renia spojrzała na nią rozbawiona - Ale też dlatego, że za długo już tutaj mieszkasz. Masz już ułożone względnie życie. Chciałaś iść na studia.
          - Masz rację.  - dziewczyna kiwnęła głową. - W takim razie zostaję.

***

          - Nigdzie nie zostajesz, jedziesz z nami. Koniec kropka. - Ojciec nawet nie podniósł głowy znad biurka, tylko dalej studiował papiery leżące na blacie. Renata, mimo tego, że przyszła tutaj tylko z zamiarem poinformowania ojca o swojej decyzji, zapragnęła w jednej chwili wykrzyczeć wszystkie swoje myśli.
          - Dlaczego? - spokój w jej głosie był przeciwny szalonym emocjom, które teraz czuła.
          Ojciec nie odpowiedział.
          - Jestem już pełnoletnia. - dodała, widząc brak reakcji ze strony swego rozmówcy.
          - To nie zmienia faktu, że nie jesteś w stanie zarobić na własne utrzymanie. - powiedział po chwili. - Przypomnij mi, masz pracę?
          - Nie, ale...
          - Sama widzisz. Kochanie,  rozumiem, że nie chcesz wyjeżdżać...
          - Nic nie rozumiesz. - powiedziała zimno, przerywając mu. Ojciec uniósł głowę i spojrzał na córkę, ściągając okulary z nosa. Westchnął.
          - Dobrze było, jakbyś spojrzała na to z racjonalnej strony. Nawet jeśli będziesz miała pracę, co dalej? Będziesz w stanie znaleźć jakieś małe mieszkanie i za nie płacić? Co z pójściem na studia?
          - Dam radę. - powiedziała hardo. Czuła jednak, że to wszystko o czym mówi ojciec jest prawdą.
         - Renatko, nie ma o czym mówić. - Powiedział i wrócił na chwilę wzrokiem do papierów. - Wszystko jest już załatwione, opuszczamy Kanadę za dwa tygodnie. Myślę, że w sobotę możemy zacząć pakowanie. - uniósł wzrok na córkę. Jego twarz drgnęła - Przykro mi.
        Dziewczyna z trudem przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło. Obróciła się i skierowała w stronę drzwi.
       - Renata - głos ojca zatrzymał ją jeszcze na chwilę w miejscu - chciałbym, żebyś nie myślała, że robię to specjalnie. Chcę twojego szczęścia. Pamiętaj o tym.
      - A ty pamiętaj, że nie zawsze będziesz mógł decydować o moim losie. - wypowiedziała z urazą, a po chwili wyszła z gabinetu. 

____________________________________________________________________________________________________________________

Blog wraca do życia. :}

Na potrzebę nowego pomysłu, który wpadł mi do głowy  - Renata ma 19, nie 17 lat - jest już po maturze. Reszta tak jak wcześniej. 

Ps. Za niedopatrzone literówki albo błędy przepraszam, wszystko klepane na telefonie. 

Chwila sławy dla Gajduszki - dziękuję za, jak sama to nazwałaś, "murzyńską pracę". Kocham Cię!

Enjoy c: 

~Michasia