Rozdział 4

                  Gdzieś w Polsce, na małym, przywioskowym cmentarzu odbywała się właśnie ceremonia pogrzebowa Haliny Wójcik. Wokół trumny poczciwej kobiety już od godziny stali jej zgromadzeni sąsiedzi, przyjaciele, ale też ludzie znający kobietę tylko z widzenia z niedzielnych mszy lub z kolejki w jedynym na wiosce sklepie spożywczym. Opatuleni szalikami, czapkami i czarnymi, żałobnymi płaszczami, wszyscy skuleni przed wiatrem i melancholijni.

     Trumna została opuszczona do dołu, wykopanego dzień wcześniej przez starego, mrukliwego grabarza. Podobno miał na swoim koncie więcej pogrzebów, niż przeżytych przez niego wiosen cztery razy wziętych.

                Znudzone dzieci z czerwonymi nosami zaczęły ciągnąć rodziców i dziadków za rękawy, a ci z kolei na pożegnanie zmarłej wrzucali do dołu garstkę ziemi. Czarny tłum zaczął się powoli, lecz miarowo rozchodzić. Wkrótce przy grobie zostały tylko trzy osoby. Najbliższe to może złe słowo. Byli to ludzie, z którymi kobieta codziennie rozmawiała przez płot przez dwadzieścia długich lat. Zasługiwali na miano naprawdę dobrych sąsiadów.

                Małżeństwo w średnim wieku stało, trzymając się pod rękę, wpatrzone pustym wzrokiem w krzyże na oddalonych nagrobkach, tonące w rzadkiej mgle. Obok nich, średniego wzrostu, młody chłopak z ciemną czupryną. Tak samo jak jak rodzice błądził spojrzeniem po cmentarzu, jednak nie z melancholią, ale z obojętnością i swego rodzaju zakłopotaniem.  Jego spojrzenie  wskazywało na to, że nie do końca wiedział, co ma teraz robić. Wypowiedzieć jakieś słowa wyrażające gorzki żal po sąsiadce czy może uczcić jej pamięć ciszą? To pierwsze na pewno nie byłoby w jego stylu. Chłopak uniósł spojrzenie na matkę, gdy ta chrząknęła.

                - Śmierć przyjdzie kiedyś i po nas. - kobieta z czarnym kapeluszem na głowie westchnęła ciężko. Miała na sobie długi, gładki płaszcz o tym samym kolorze i buty na obcasie. Ojciec, ubrany właściwie w to samo, z tym że w wersję męską, powoli pokiwał głową. - Janek, chciałabym, żebyś poszedł tam dzisiaj z tatą i zajął się gospodarstwem. Halinka prosiła, żebyśmy doglądali domu, aż do przyjazdu rodziny.  - rzuciła w eter.

- Aż do przyjazdu, czyli jak długo? - syn spojrzał na matkę z iskrą niezadowolenia.

- Z tego co mi wiadomo, przyjadą za dwa tygodnie. Nie patrz na mnie takim wzrokiem. - powiedziała z lekką urazą w głosie  -  Zobowiązaliśmy się pomóc i dobrze byłoby dotrzymać słowa. Nie chcę żeby nękał mnie potem duch naszej sąsiadki tylko za to, że mój syn nie nakarmił jej kur. - uśmiechnęła się do syna.

-  Pójdę tam wieczorem. – westchnął – Szpital daleko stąd, a jestem pewien, że właśnie tam trzeba będzie cię zabrać, gdy zobaczysz ducha Wójcikowej.

- Bardzo śmieszne – prychnęła kobieta, na co chłopak uścisnął tylko jej dłoń z chytrym uśmiechem, po czym odwrócił się i odszedł.

- Ja jadę!  - Pomachał rodzicom na pożegnanie i chwycił rower oparty o cmentarny płot.

- My się przejdziemy. Obierz i postaw ziemniaki! - Nawet grobowa atmosfera nie odebrała mamie poczucia obowiązku.

Janek wsiadł na rower. Już po chwili pędził przed siebie polną drogą z rozwianymi przez jesienny wiatr włosami. Minął mały zagajnik, wjeżdżając na szosę - strefę większej cywilizacji. Trawa,  ścierniska i złociste lasy po obydwu stronach asfaltu pomału zmieniały się w domy i podwórka. Chłopak zwolnił nieco. Nie tylko ze względu na traktory, które lubiły wyjeżdżać zza zakrętów, ale też podmuchy wiatru nieco się wzmogły. W oddali dostrzegł już żółtą budkę z wiatą - sklep, który wyznaczał połowę drogi do domu. Jego wzrok z pastelowych ścian przeniósł się na blondwłosą piękność, która stała oparta o sklepową witrynę i popijała oranżadę. Być może fakt, że miała na sobie obcisłe leginsy i sprany sweter, który był paradoksalnie nad wymiar pociągający, zmusił Janka do zbyt późnego oderwania wzroku od jej kształtów. Niestety rower nie koń, sam się nie zatrzyma. Fizyka zarządziła się swoimi prawami. Nim chłopak zdążył wrócić rozmarzonym, acz przytomnym spojrzeniem, przeleciał kilka metrów w przód i wylądował w rowie z kołem od roweru nad głową. Obok niego współuczestnik wypadku - Łukasz, który właśnie przed chwilą został potrącony przez swojego ziomka.

- Jezus Maria - jęknął rudzielec, łapiąc się za głowę. - Jesteś ślepy?

Janek zamrugał kilka razy i rozglądnął się, by ocenić nieco sytuację.

- Co się właśnie stało? - spytał równie oszołomiony, także łapiąc się za głowę.

- Jeszcze się pytasz jak cymbał! Piłeś? - Łukasz dźwignął się na łokciach i syknął.

- Jeszcze nie – odpowiedział, pocierając dłonią skroń – ale chyba powinienem.  - W istocie, czuł się jak po kilku wizytach w monopolowym, bowiem zawroty głowy, które teraz odczuwał, były na miarę kilku wychylonych z Łukaszem browarów.

- Masz spojrzenie jak stryj Artur na weselu mojej kuzynki – rzekł Łukasz ze zmieszaniem w głosie.

- Może dlatego, że właśnie wpadłem do rowu, niebłyskotliwa maso? - jęknął Janek, trzymając się za obolałą głowę. – A tak poza tym, czy zdrowy rozsądek nie podpowiedział ci, by usunąć się z drogi jadącego roweru? Trzeba być chyba takim durniem jak ty…

- I bredzisz jak stryj Artur  – rudzielec nie dał mu dokończyć.

- Dlaczego się nie odsunąłeś?!  

- Stałem tyłem, idioto!

- Em... Chłopaki? – rozjuszeni młodzieńcy unieśli spojrzenia w stronę damskiego głosu. Ich oczom ukazała się blondwłosa dziewczyna, stojąca nad rowem - Nic wam nie jest?

Jeszcze jej tu brakowało!

- Kurde - mruknął Janek w stronę trawy,  w wyobraźni odbierając nagrodę roku za najbardziej kompromitującą sytuację w życiu, w towarzystwie owacji na stojąco. 

- Skąd! - rudy uśmiechnął się w najbardziej żenujący sposób, na jaki tylko mógł się zdobyć. - Nie przejmuj się nami! - Po tych słowach jego usta wykrzywiły się boleśnie.

- Na pewno? - dziewczyna uniosła brwi, dostrzegając  wyraz twarzy chłopaka.

- Na pewno - zawołał Janek w stronę blondynki. Dźwignął się ociężale i odepchnął od siebie rower.

- Niech wam będzie – niewiasta westchnęła, wzruszając ramionami i odwróciła się, znikając z ich pola widzenia.

- Ja pierdziele - szepnął z emocją Łukasz - Niezła.

- No  - burknął Janek, dziwiąc się samemu sobie, że tylko na taką odpowiedź było go stać. Niezła? Chryste, ona była nieziemska!

Błądząc wzrokiem w stronę miejsca, gdzie przed chwilą stała dziewczyna, odezwał się do przyjaciela - Prawda jest niestety taka, że dzięki niej tu leżymy.

- Nie masz talentu do podrywania lasek, wiesz? - Łukasz spojrzał rozbawiony w stronę bruneta.

- Nie jestem dziś w formie. - odpowiedział chłopak beznamiętnym tonem. Właściwie była to tylko głupia wymówka – prawdą było to, że w tym niefortunnym zdarzeniu nie miał nawet okazji zrobić, ba, powiedzieć czegokolwiek. Któż zdążyłby rzucić jakimś banalnym tekstem na podryw, w czasie lotu w stronę rowu, trwającym niecałą sekundę? Pewne było tylko to, że ów dziewczyna na pewno go zapamięta. Kwestia sporna, czy będzie to negatywne, czy pozytywne wspomnienie, ale jednak będzie.  Chłopak westchnął - Właśnie wracam z pogrzebu.

- Uh. - rudy zmarszczył brwi - Kto?

- Co "kto"?

- No, kopnął w kalendarz.

- Sąsiadka.

- Wójcikowa? - rudzielec uniósł brwi w zdziwieniu.

- Ta. - chłopak kiwnął głową.

- No to nieźle. – westchnął Łukasz, kładąc dłonie na kolanach. - Co z jej gospodarstwem?  Podobno miała największe stado drobiu na wiosce. - zachichotał.

- W ilości jej kurczaków się nie orientuję, ale wiem, że przez następne dwa tygodnie będę je musiał karmić.

Przyjaciele popatrzyli się na siebie głupkowato.

- Wiesz, proponowałbym stąd wyjść. – Janek westchnął. - Fajnie nam się rozmawia, ale dobrze by było podsumować straty.

- Chyba skręciłem nadgarstek - oznajmił Łukasz - A ty?

- Ja jestem cały.

- Jak to możliwe? - sapnął z oburzeniem. - Wylatując z tego roweru powinieneś złamać sobie kark!

- Wiem, że bardzo byś tego chciał, ale jeszcze nie dzisiaj. - brunet uśmiechnął się wrednawo do przyjaciela i wstał ociężale.

- To nie fair!

- Nie marudź, tylko podnieś dupsko i chodź. - Janek rzucił do rudzielca, podnosząc rower.

- Życie jest niesprawiedliwe. - mruknął chłopak, wspinając się po trawie za przyjacielem.

***

Kartonowe pudełka po brzegi wypełnione dosłownie wszystkim – od ubrań, kosmetyków i biżuterii, przez książki, kończąc na kubkach, sztućcach i talerzach – walały się po całym mieszkaniu, utrudniając tylko gruntowne pakowanie Wójcikom. Teraz, gdy większość mebli była wyniesiona, dom wydawał się o wiele większy. Cóż z tego, jak i tak jutro się stąd wyniesiemy? – powiedziałaby Renata, gdyby ktokolwiek spytałby ją o wrażenia związane z pustymi ścianami i gołą podłogą. W istocie, niezbyt przyjemnie jest patrzeć się na w tak opłakanym stanie miejsce, w którym się wychowało i przeżyło przeszło dziewiętnaście lat.

Dziewczyna spędzała właśnie ostatni wieczór w swoim pokoju – i wciąż to sobie powtarzała, wrzucając do kartonów książki z białych regałów, opróżniając ogromną szafę ze wszystkich ubrań i segregując biżuterię oraz wszystkie inne rzeczy, które do niej należały. Właściwie,  gdy spoglądała na te wszystkie puste półki, czuła w sercu ogromny żal. Brak łóżka i biurka przyprawiały ją o mocny uścisk w gardle, a fakt, iż będzie spała dzisiaj w  śpiworze na podłodze powodował efekt  tak zwanych „mokrych oczu” – w wolnym rozumieniu gorzki płacz.

- Kochanie, opróżniłaś szafę i regały? – z dołu dobiegł zniecierpliwiony głos mamy – Musimy załadować ostatnią serię mebli, facet z furgonetką czeka już pod blokiem!

- Daj mi jeszcze dwie minuty! – krzyknęła donośnie, układając grube tomy encyklopedii na dnie kartonu. Rzuciła okiem po pokoju, dostrzegając worki z dokładnie posegregowaną garderobą – Jeszcze te cholerne ubrania do walizki – warknęła, ściągając ostatnią książkę z regału – zaraz oszaleję!

- Kochanie! – głos matki znowu się odezwał.

- Już! – ryknęła donośnie, odsuwając od siebie karton napakowany grubymi książkami. – Skończyłam!

Ledwie zdążyła wstać z klęczek i rozmasować kolana, a po schodach już wspinali się dwaj goście od noszenia mebli wraz mamą.

- Tutaj, panowie – kobieta uchyliła drzwi przed mężczyznami – Szafa i regały.

- Dobry wieczór – jeden z nich kiwnął głową w stronę Renaty niedbale, podchodząc do szafy i oceniając sytuację wzrokiem fachowca.

- Dobry – odpowiedziała równie obojętnie.

- No, droga pani. Trza będzie rozkręcać – oznajmił facet, stukając palcem w drzwi szafy – Za duża, nie zmieści się przez drzwi.

- To niemożliwe! – mama uniosła brwi – osiemnaście lat temu sama osobiście wnosiłam ją wraz z mężem i bez trudu ją przecisnęliśmy.

- Hm, Ben, daj no mi miarkę – zwrócił się kolegi, który wziął się już za odkręcanie białych półek. – sprawdzimy.

Mężczyzna podszedł do kolegi i podał mu czarny, okrągły kawałek plastiku.

- Złap no tu – facet numer jeden nakazał przytrzymać drugiemu żółtą taśmę przy ziemi, sam natomiast wyciągnął ją w górę, do samej krawędzi szafy. - Jak boga kocham, nie ma szansy przeleźć!

- Co jest, panowie? –nagle do pokoju wkroczył tata, zwracając na siebie wszystkie cztery spojrzenia.

- Obawiam się, że szafa jest do rozkręcenia – zwrócił się do ojca – Nie ma innego wyjścia.

- Naturalnie – odpowiedział tonem pod tytułem „Jakby to nie było oczywiste!”  – A jak pan chciał?

- Zbyszek, przecież tę szafę wnosiliśmy, nic nie skręcałeś! – teraz odezwała się mama – Albo dopadła mnie skleroza. – dodała, dostrzegając powątpiewający wyraz twarzy męża.

- Skarbie, szafę wnosiliśmy do naszego pokoju. – odpowiedział ze stoickim spokojem i uśmiechnął się zabawnie do żony. Ta machnęła tylko ręką.

Renata przyglądała się temu wszystkiemu z niedowierzającym spojrzeniem. Była niemal bliska płaczu, jej serce było rozdarte na małe, krwawe kawałeczki - właśnie przeżywała  największy dramat w życiu, a oni, jakby nigdy nic, rozprawiali o szafie!

- No, to bierzemy się roboty panowie! – ojciec zatarł dłonie, choć mówiąc „bierzemy” miał bardziej na myśli dwóch facetów, niż siebie. – Czas nagli.

- Rzecz jasna – odparł niejaki Ben, który zdążył odkręcić już trzy półki – dziesięć minut szpargały będą na dole.

Po rzeczonym czasie i dodatkowym trzem minutom faceci opuścili w końcu pokój. I stało się – ostatnie meble właśnie przeszły przez próg i Renata została sama z kartonowymi pudłami, walizką, śpiworem i gołym oknem. Ten widok był tak żałosny, że dziewczyna omal nie wybuchła spazmatycznym płaczem. Na pomoc przybiegł jej Frytek, który przecisnął się przez szczelinę pomiędzy framugą a drzwiami. Dopadł do swojej właścicielki, która siedziała po turecku na podłodze, z głową opartą na dłoniach i wcisnął swój miękki pyszczek pomiędzy jej ramię a udo. On chyba też czuł, swego rodzaju, psi smutek, bowiem oczu nie miał tak iskrzących się jak zwykle. Trącił nosem policzek Renaty, który zdążył już zrobić się wilgotny od łez. Dziewczyna podniosła głowę i z gorzkim uśmiechem pogładziła psa po łbie.

Dorosłość, nie dorosłość – strata zawsze boli i będzie bolała tak samo.